Bir adam nasıl bu kadar güzel olabilir ? Bembeyaz teni, hiç kesmediği ama hiç de acıtacak kadar uzamayan sakalları, hafif kısık bakan iri kara gözleri, Matisse’in eli değmişçesine inceden kıvrılan dudakları, sanki ağır bir işte çalışıyormuş da öyle özensizce kendi kendine ortaya çıkmış gibi gözüken kasları, garip bir şekilde insanı evrime inandırıcasına hoş gözüken vücut kılları, kelebeklerin vadisi olmuş sırtı, bu kez Adem in günaha iteceğinin kanıtı niteliğindeki boynu, selviden boyu. Bir adamın nasıl bu kadar iyi bir erotik üslubu olur ki edebiyatçı olsun istersiniz?
Hem de entellektüel, hem de zarif, hem de hem de hem de “hem” lerim çoğul ifadelerim yetersiz kalıyor tanımlamakta.
Evet o benim olsun istiyorum. Bana ait bir şey olsun, onu geçireyim loş bir ışığın altına bir sigara yakayım, 2-3 saat yavaş yavaş soyup izleyeyim onu. Kutsal kitaplardan daha güvenilir bir kaynakmışçasına inandırır beni tanrının varlığına beğenim.
Sonra öpmeyeyim onu öyle yatırayım yatağıma. Bir süre tapayım ona, çiçeklerle süslü bir sunak, bir kılıç, bir kitap, bir mektup, bir deli. Bir bardak su içireyim suyun berraklığı ellerine ne kadar da yakışır. Sonra su aksın sakallarına, bacaklarına, kasıklarına. Bir bardak su içeyim. Nefesimi nefesinin içinde boğayım. Dilimi göğüs kafesinde, parmaklarımı bedeninin en ücra yerinde. Bacak omuz üstüne atayım. Bütün günahlarını en kısa yoldan boynuma alayım. Sırtını görebileceğim bir yere asayım. Dişlerim köprücük kemiğine takılsın. Koltukaltlarında manolya ağaçları vardır, bu güzel koku ondan. Çiçeklerin içinde bayılayım. Ayılayım.
Çarşaflar görgü tanığı olarak kalsın ne çıkar .
Yastık çok amaçlı kullanılsın.
Ki ben her güzel adam tanıyışımda dünyanın acımasızlığını aklıma getiririm.
Dünya çok acımasız. Bir diğer beğeniyi unutturmak için hep daha iyisini çıkartır karşına.
Bu bana tatlı bir acı verir.
Sanki sonsuza doğru uzanan bir nehir gibi .
İnsanın doyumsuzluğu dünyanın suçudur.
Daha güzelin varlığına inandırırcasına dönen dünyanın.
