زندگی، امکان ممکن‌ها، پر است از ممکن‌های قشنگ که اگر خیال برمان ندارد می‌توانیم غرق در آن شویم. پرست از رخدادها و احتمال‌ها.
یک ماجراست که هنوز برای هیچ‌کس تعریف نشده و یک ماجراجویی قشنگ. با فراز و نشیب با رنج و شادی و با زیبایی و پیچش و پیچیدگی‌های قشنگ.
یک ماجراجوی خوب در همان لحظه از ماجرا که هست فارغ از ترس‌ها انتخاب درست را برمی‌گزیند و ماجرا را به دست خود رنگارنگ می‌کند و در همان حال ماجرای بزرگ جهان را بهتر و زیباتر می‌سازد.

Listen to kimi no nawa’s soundtrack.

NHK ni Youkoso! is the first psychological anime I watched The Tatami galaxy is the second. The first one I enjoyed much more.

NHK ni Youkoso investigates lives of nerds; Why does one becomes a Hikikomori? the answer is quite simple: While there’s food, bath, a fluffy place to sleep and everything one might need, why should one quit being a Hikikomori and set foot into the cruel world? Why should a loser, an underachiever face the reality while s/he can hide in the cozy lies of Internet. “The real me is the online me, I’m a big man” but hey let’s face the truth: We’re not the lies we tell others and ourselves!

The real me is the one who struggles, the one who’s in pain, the imperfect one, the … I don’t know

The series also explores many other issues such as loneliness, the problems nerds always have had with girls, suicide, unfairness of the world and god. This is a must-watch!

Here are some quotes!

Now the second one, The Tatami Galaxy, with its special parallel worlds!

I’d never watched or read anything with parallel worlds, I was sure it was not parallel worlds but time coming back.

In each episode the young unnamed college freshman spends two years longing for a rose-colored life doesn’t make any progress and time comes back, in the next episode again he fails.

In each episode the boy is invited to grab the opportunity dangling in front of his eyes but he refuses to.

And here’s my favorite quote from this anime is in epsoide 9 :

You cannot use the word “possibility” without limitations.
Can you become a bunny girl?
Can you become a pilot?
Can you become a famous singer, or a superhero who saves the world with his powers?
No, I can’t.
Perhaps you could.
But if you keep focusing your gaze on that which is unrealistic, you never will.
The root of all your evil
is in always relying on one of your other possibilities to get your wish.
You must accept that you are the person here, now,
and that you cannot become anyone else other than that person.
There is no way that you can lead some worthwhile college life and feel satisfied.
I guarantee it, so have confidence!
There is no such thing as that rose-colored campus life.
Why? Because there is nothing rose-colored in this world.
Everything is all a bunch of colors mixed up, you see.

Check out this good explanation of anime!

Watching “Waking Life” I came across an interesting question:

There are two kinds of sufferers in this world: those who suffer from a lack of life, and those who suffer from an over-abundance of life. I have always found myself in the second category. When you come to think of it, almost all human behavior and activity is not, essentially, any different from animal behavior. The most advanced technologies and craftsmanship bring us, at best, up to the super-chimpanzee level. Actually, the gap between, say, Plato or Nietzsche, and the average human is greater than the gap between that chimpanzee and the average human. The realm of the real spirit, the true artist, the saint, the philosopher, is rarely achieved. Why so few? Why is world history and evolution not stories of progress, rather this endless and futile addition of zeros? No greater values have developed. Hell, the Greeks 3,000 years ago were just as advanced as we are. So what are these barriers that keep people from reaching anywhere near their real potential. The answer to that can be found in another question, and that’s this: which is the most universal human characteristic: fear or laziness?

Searching for answers, here are some answers from net:

It’s the laziness that gets me.
If I didn’t procrastinate, it would be amazing what I could do.
How many Plato’s and Nietzsche’s have been forgotten; their legacy lost? Even worse, how many have been repressed and actively tortured for their ‘heresy’?
Laziness is definitely a symptom of fear; fear of unrewarded effort, fear of failure, fear of what’s outside, fear of rejection. All things that keep people in front of the TV where life is safe and empty and you can hide from the world and hope nobody notices.

Most of us aren’t taught to think like the philosopher, the saint, etc. We are influenced by the media, impressing our parents, and peer pressure. If we can’t get beyond those things, how can we learn to be introspective and self-knowing, and learn the things we need to know to make this life more valuable to live?

[Grit:] passion and perseverance for especially long-term goals.

Interest:

They cultivate something which grabs their attention initially, but that they become familiar with enough, knowledgeable enough that they wake up the next day and the next day and the next year, and they’re still interested in this thing. And I think that is something that we can actually intentionally decide: “I want to be the kind of person who stays interested in something.”

One of the skills is to learn to substitute nuance for novelty.

Continue reading [en] Freakonomics How to Get More Grit in Your Life Highlights →

We really need to get out of comfort zone and practise

We really do need to sacrifice to give up on many things

DUBNER: Meaning people are trained from a very early age to identify pitch, yeah?

ERICSSON: Well, that’s the only way you can identify the meaning of the words, because in Mandarin, the difference between different words is just the difference in their tone.

————————–

ERICSSON: If you compare the kind of music pieces that Mozart can play at various ages to today’s Suzuki-trained children, he is not exceptional. If anything, he’s relatively average.

Continue reading [en] Freakonomics “How to Become Great at Just About Anything” Highlights →

The part about teams may be an inspire for the idea of a productive anarchistic government as well:

Everyone at the table feels like they have the opportunity to speak up, and they all feel like each other is actually listening to them, as demonstrated by the fact that their teammates are sensitive to nonverbal cues.

Continue reading [en] Freakonomics Productivity Highlights →

دلم می‌خواست زندگی‌ام گونه‌ی دیگری میداشت؛ دوست می‌داشتم زندگی‌ام اینگونه نمی‌بود، دوست می‌داشتم تنها نمی‌بودم، رنج کمتر می‌بود، دوست داشته می‌شدم، عاقل و مصلحت‌اندیش می‌بودم،
نیک‌رفتار و نیک‌گزین و خوب‌گوی. دلم می‌خواست عقلم پاره سنگ برنمی‌داشت
دلم می‌خواست خوشحال می‌بودم و همیشه کار درست را انجام می‌دادم، دلم میخواست سختی نمی‌بود. دوست داشتم اینها آسان می‌بود.
دوست داشتم کامروا می‌بودم. دلم می‌خواست قوی می‌بودم.
امـــــــــــــــا نــــــیــــــــــــــــــــــــــــــــســتـــم.
یک انسانم که باید با تلاش بی‌وفقه تمام این خوب‌ها را به دست آورم.

چرا زندگی میکنم؟
این را نمیدانم
هدفش لازم نیست یکتا باشد، زندگی و وقت آنقدر مهلت میدهد که چندتا را دنبال کنی باهم.
گمانم زندگی می‌کنم که داستان بخوانم! (آوه که چه لذتی دارد! خصوصا زمانی میچسبد که از کارها فارغ شدی) که کارهایی که دوست دارم را انجام دهم، زندگی می‌کنم تا هر روز چیزی تازه از جهان بیاموزم.
مثلا زندگی میکنم تا درد را بکاهم، آهنگ بگوشم، با دوستی در آن سر دنیا گپ بزنم؛ کودکان خردسال را،‌ خودم را، نابالغین را به گپ آورم.
تفاوت ما و موش‌های کور: هنر!  لبخندها و اشک هایمان. راستی حیوانات هم اشک میریزند؟ گمان کنم هرکه اشک بریزد انسان است.
زندگی میکنم ببینم آخرش چه میشوم!
زندگی میکنم تا مادر و پدرم خوشحال باشند که هستم،
اگر انتخابم زندگی نکردن، خودکشی، باشد چه برای آنها پیش میاید؟ چه بلایی سر رنچبران چشم‌به‌راه می‌آید؟ پس چه کسی سروش حضرت مهر باشد؟
زندگی میکنم، بله! در این جهان، که گفتم چه ها هست و چه ها نیست، زندگی می‌کنم.
زندگی میکنم: از رنج و تنهایی نمی‌هراسم. زنده باد کاتالونیا!
حتی از پرت‌گویی از مرگ از هیچ چیز نمی‌ترسم حتی از گزندِ خوبی‌ها،از گزند عشق و اعتماد حتی از تحقیر؛
شاید فقط گاهی از حسرت بترسم، گاهی از خودم
ترس خوبی است! نگهش میدارم، دوستش دارم.
شکست‌ناپذیرم، در مقابل دنیا سر فرود نیاورده‌ام، چه چیز می‌تواند جلوگیر من باشد؟
خودم را دوست دارم، خودم و هرچه دارم: زندگی را.

من هیچ‌گاه این‌قدر به هستی فکر نکرده بودم؛ به هستی ام. اینکه فکر که احتمالا خدایی نیست برای انسان پشتیبانی باقی‌ نمیگذارد. اینکه تمام زندگی همینجاست و من آن را زندگی نکرده‌ام وحشتناک است. این که من تنها هستم و تا آخر عمر تنها خواهم بود. این که من من هستم؛ اینکه باید تلاش کنم؛ اینکه شاید در اشتباه باشم و از هیچ چیزی مطمئن نیستم، اینکه بر همه چیز تسلط ندارم؛ اینکه باید سختی بکشم؛ اینکه باید بمیرم؛ اینکه زندگی و جهان پوچ و بی‌معناست؛ اینکه تمام اطرافیان نیز مانند منند؛ اینکه وجود دارم ترسناک است. زبان نمیتواند حالت مرا توصیف کند؛ سخت است. اینکه زندگی کنی خیلی سخت است و اینکه خودکشی کنی بزدلی است.

شاید باید قبول کرد که آزادم مسئولم تنهایم، باید تلاش کنم معنای زندگی‌ام را خودم بسازم.  شاید باید با اینها کنار بیایم و تلاش کنم برای هدفم

خنده‌دار است که این همه آشفتگی ذهنی و ناامیدی در همین دو پاراگراف ختم میشود. وحشتناک است غیرقابل تحمل است.

شاید به نتیجه‌ای برای سوالاتم رسیده باشم، هدف زندگی انجام کارهای جدید است؛ اینکه پروژه‌ای را شروع کنی، کتابی بنویسی، شرکتی را بنیان گذاری کنی،خوبی کنی و جلوی بدی را بگیری، هدف زندگی است و ارزش تلاش هم دارد. لذت هم دارد، «تعهد» چیز خوبی است؛ شاید توانستم عاشق هم بشوم شاید توانستم خوشبخت ترین انسان روی زمین هم بشوم این‌ها ارزش تلاش دارند.

——-

اینها را سیزده مهر ۹۴ نوشته ام! ۵ ماه گذشته…

زود است بگویم که هستی را دریافته ام، هنوز زود است؛ ولی به هرحال قدر توانم شرح میدهم چه شدست.

تا کودکی از تفکرات رهاییم، بعد باید تصمیم بگیریم در مورد همه چیز؛ بزرگ و نیم‌مستقل شده‌ایم! دیگر وقت است به زندگیمان جهت بدهیم به خودمان.

و می‌گذرد زمان و ما هیچ در نمی‌یابیم از این جهان، از هرچه هست و از هرچه بوده

ولی درک شرایط چه آسان است!
می‌دانیم که تنهاییم تا ابد، درک نمی‌شویم، سایرین و خودمان آنطور که شاید رفتار نمی‌کنیم.

می‌دانیم که آزادیم و مسئول، آزادیم که هرکاری بکنیم و در قبال تمام کارهایی که کردیم و کارهایی که نکردیم؛ در قبال همه‌ی تصمیماتمان، همه‌ی انتخاب‌هایمان مسئولیم.

می‌دانیم که دنیا قواعد خاص خود را دارد و آن آرمان‌شهر داستان‌ها نیست. می‌دانیم که ظالم است، هیچ‌گاه قوائدش را به نفع هیچ‌کس عوض نمی‌کند و هیچ‌چیزش قابل پیش‌بینی نیست.

می‌دانیم که پوچ است! هرچه در آن هست روزی نابود خواهد شد و خود ما هم همینطور، تطابق با قواعد ظالمانه‌اش سخت است و دشوار و شاید به زحمتش هم حتی نیارزد!

می‌دانیم که زیباست و زشت، تهوع‌آورست و شگفت‌آور هرجور خودت به آن نگاه کنی.

این‌ها شرایط واضح دنیایند هرکس،اگر هوش کافی داشت و این‌ها را فهمید در برابر این‌ها کاری می‌کند: جهت گیری

یا فرار میکند با خدا تراشی، دیگر دنیایش را پوچ نمی‌بیند، دیگر دنیا ظالم نیست بلکه تقدیر خدای مشفق است دیگر تنها نیست خدا را دارد.

یا قبول می‌کند، چه ترسناک است احوال آن بیچاره! و چه شجاعتی میخواهد و چه دلیر باید بود تا قبول کرد.

قبول می‌کند دنیا پوچست، تنهاست،باید در دنیای ظالمانه زیست.

و زندگی میکند…

Mi fartas malbone; Jes, Mi malbone fartas, Mi malbone fartas pro kiel mi estas pro kiel la mondo estas.

Mi kaj la mondo estas simila. Ni estas la “neperfekta“; la “malperfekta” la “malbona”.

Mi spektas la mondo(la malbona) kaj mi faras nenio speciala. Ho! Mi estas la malbona mi fakte estas. Mi estas la malbona ĉar mi spektas la malbona kaj faras nenio.

Se mi volas ne esti malbono mi bezonas ago. NUN.

حالم خوش نیست و ملولم؛ ملول از خود و جهانم. جهانی که در اطراف من است، معیوب است. من هم مینشینم فقط نگاه میکنم، انگار نه انگار زنده‌ام. من مسئولم، نه؟ مسئول تمام بدی های جهان من خود بدی‌ام هنگامی که می‌گذرم از بدی‌ها.

فکر کنم دیگر خور و خواب و شهوت بس است. راه بادیه را می‌گیرم که از نشستن باطل بهتر است. همینگونه تنها خوب است؛ در راه هدف، باید رها کرد؛ مشکلی نیست؛ مشکلی نخواهد بود.

 نیما: در پیله تا به کی بر خویشتن تنی؟پرسید کرم را، مرغ از فروتنی/  تا چند منزوی در کنج خلوتی؟  دربسته تا به کی در محبس تنی؟/  در فکر رستنم، پاسخ بداد کرم. خلوت نشسته‌ام زیر روی منحنی/ هم سال های من، پروانگان شدند!  جستند از این قفس،گشتند دیدنی/ در حبس و خلوتم تا وارهم به مرگ یا پر بر آورم بهر پریدنی/ اینک تو را چه شد کای مرغ خانگی! کوشش نمی کنی،پری نمی زنی.