Geçen gün bir partnerim bana sevişmelerimizde onu hiç umursamadığımı söyledi.
Feministlik ahkamı kesecek değilim: “Bunu bana bir kadın söylediğine göre davranışlarımı ve yatakta maçoluğumu değerlendirmeye almalıyım” diye düşündüm elbette, ancak “Hassiktir, eğer haklıysa sıçtım, böyle giderse bu hatunu elden kaçırabilirim.” gibi daha pragmatik bir sebeple de, kendimi, yaptıklarımı, söylediklerimi gözden geçirmeye karar verdim.
Birkaç hafta içinde vardığım sonuç, onun dediğinden daha vahim: Şimdiye kadarki hiçbir partnerimi hiç umursamamış olmam, hatta birini nasıl umursayacağım hakkında dahi en küçük bir fikrimin olmaması gayet mümkün.
Merak etme, burada genel egoistlik öz eleştirisi yapmayacağım. Meselemiz Şey’lik, hatırlatırım. Birlikte zaman geçirdiğim insanları umursamamakla değil, hayatın geri kalanında insan olarak önem verdiğim ve ilgi gösterdiğim insanları sonra seks partneri olduklarında (belki de cinsiyetin en belirgin olduğu bu sahnede) umursamayışım hakkında düşünüyorum, düşüneceğim.
Düşünürken de yazacağım bir yandan.
Bazı sorular şöyle: Seksin hızına ve ne kadar sürdüğüne kim nasıl karar veriyor? Partnerimin orgazm olup olmadığına ve ne sıklıkta orgazm olduğuna ne kadar dikkat ediyorum (eğer hiç ediyorsam tabii)? Libido dalgalanmalarında partnerimle senkronize olmadığımızda kime ne oluyor? Cinsel uyumdan ne anlıyorum, uyumsuz olunca ne yapıyorum?
Bu soruların etrafında dolaşacağım bir süre. İnsanlık için küçük ancak benim için büyük olmasını umduğum birkaç adım atayım diyorum.
Şey’in Hiç de Muhteşem Olmayan Dönüşü de diyebiliriz buna.
Tekrar hoş geldin.
