ETİK SÜRTÜK, ALIŞTIRMA #18. Hayat partnerinle yaptığın en iyi seksle ilgili bir öykü yaz. Detaylara gir, hisleri tarif et: sesler, kokular, nabız atışları falan. Her ikiniz de öyküler yazın – farklı deneyimleri yazıyor olabilirsiniz, sorun yok – ve birbirinizle paylaşın. O seksi bu kadar iyi kılanın ne olduğu hakkında konuşun.
Bu yazıyı Öyküler bölümünde yayınladım: Beklentiler ve “performans değerlendirme”
Comments Off on #18 Muhteşem seks öyküsü
Posted in Etik Sürtük Alıştırmaları, Yazılar
Birçok şart altında başladılar oynaşmaya.
Erkeğin hem ereksiyonunu korumakla sorunu vardı, hem de boşalmakla. Kadınsa yıllardır vajinismusla mücadele ediyordu: Kitaplar okuyor, alıştırmalar yapıyor, doktora gidiyordu.
Ortamın gergin olmamasında anlaştılar sessizce. Maksat başarı değildi (çünkü ikisi de peşinen kabullenmişti başarılı olmadıklarını), maksat keyif almaktı. Erken mi olmuş, geç mi olmuş dert etmeyeceklerdi. Beklentiler arasında penetrasyon zaten yoktu ya, orgazmı da “opsiyonel” kabul ettiler.
Sonra bir şey oldu. Erkeğin kalçası mı, kadının beli mi, tam bilinmiyor. Ama bir şey, ikisinin de heyecanını dengeledi ve birlikte heyecanlanmaya devam ettiler.
Kokular birbirine karıştı, saçları birbirinden ayırt edilemez oldu. Erkeğin önceliği gerilmemekti. Bu yüzden her şeyi bıraktı, kadından sözlü izin aldı ve onun özellikle hoşlanmadığını bile bile oral seks yapmaya başladı. (“Bunu ben kendim istediğim için yapıyorum, öyle çok çok hoşuna gitmiyor biliyorum.” dedi kadına.)
Daha yalamaya başlarken, kadının ıslaklığı çekti dikkatini. Hiç beklemiyordu bunu. Hemen ardından, vajinasının ne kadar açılmış olduğunu fark etti. Çok kafa yormamaya karar verdi buna – kadın çok heyecanlanmışsa ve başka beklentiler yaratmışsa da, bunların onun üstünde baskı kurmasına izin vermeyecekti.
Ancak “Bunu ben kendim istediğim için yapıyorum” lafı boş laf değildi. Kadının kalçalarına ve ayak bileklerine dokundukça, o da heyecanlanmaya başladı. Kadının bir bacağını yatağa uzatmasını sağladı ve penisini kadının bacağına sürtmeye başladı. Onun ereksiyonu kadını daha da kızıştırdı.
Erkek bir hamlede doğruldu, yataktan kalktı, bir prezervatif alıp penisine taktı. Kendi kendine “Sadece sürtüneceğim, bunu da sırf güvenli seks için takıyorum.” diyordu, beklentilerini aşağıda tutmak konusunda çok hassas davranıyordu. Kadının ne hissettiğini, ne istediğini ise hiç bilmiyor, bilmek de istemiyordu. (Böyle bir anda kadın ne isterse istesin onun kaygılanmasına yol açacaktı.)
Erkek kadının üstüne çıktı.
Kadının söylediğine göre, penetrasyon sırasında çok dikkatli olması gerekiyordu ve vajinanın alt kısmına (kadının sırt üstü yatarken aşağıda kalan kısmına) sürtünmemesi gerekiyordu. Bunlar hızla geçti aklından, ve “Bana ne, ben istediğim pozisyonda olmak istiyorum, penetrasyonla uğraşamam şimdi.” diye düşündü. Kadının bacaklarını omzuna aldı. Böylece hem onun ayaklarını okşayabiliyor, hem de kadının tüm vücudunu seyredebiliyordu. Bir süre bu pozisyonda sürtünmeye devam etti, sonra kadının bacaklarını açtı, göğüsleri birbirine temas edecek kadar yaklaştı ve onu öpmeye başladı.
Sonra başka bir şey daha oldu. Sürtünürken, hiç beklemedikleri bir anda, rahatlıkla penisini vajinanın içine soktu. Duraksadılar. Derin bir nefes aldılar ve birbirlerine sımsıkı sarıldılar. Kadın usulca “Bu çok iyi bir his.” diye fısıldadı, erkek yanıt vermedi. Çekine çekine, penisini ileri geri hareket ettirmeye başladı. Kadının canını acıttığına dair hiçbir emare yoktu. Erkeğin kafası karışmıştı, ama bir yandan da çok heyecanlıydı.
İşte ilk penetrasyonları, ilişkiye başlamalarından üç ay sonra, böyle gerçekleşti.
O gece, kadının değil denemek, değil kendisinin yapabilmesi, herhangi bir şekilde mümkün olduğunu dahi bilmediği birçok pozisyonda seviştiler. Kadın müthiş bir merakla kendi bedenini keşfediyordu; erkek de kadının bedeniyle deneyler yapıyordu.
Uzun bir geceydi, çok uzun. O geceden sonra seks hayatları tamamen değişti.
Comments Off on Beklentiler ve “performans değerlendirme”
Posted in Öykü
Tagged penetrasyon, seks, yavaş
ETİK SÜRTÜK, ALIŞTIRMA #17. Partnerinizle anlaşamadığınız bir konuyu tartışmak için 20 dakika ayırın. Odaklanabileceğiniz, hemen ardından bir şeye yetişmeniz gerekmeyen (belki sonrasında bir film izlemeyi planlayabilirsiniz) bir zaman dilimi olmasına dikkat edin.
Bunu önce küçük bir anlaşmazlıkla deneyin; pratik olması açısından, başa bela bir konu seçmeyin. Yirmi dakika dolunca ama tartışma bitmeyince, nasıl duracaksınız? En zorlu anlaşmazlıklarımız, saatlerce konuşmayla, bağrışmayla, tartışmayla dahi çözümlenmeyecek – hatta belki haftalar, aylar sonra bile. Zor konular zaman isterler. Bu yüzden önemli becerilerden biri çelişkiyi açmak ve ardından bir sonraki tartışmaya kadar kapatmayı becermektir.
İyi iletişim araçları kullanın ve alarmı kurun. Yirmi dakika dolunca, birkaç derin nefes alın, ve bırakın gitsin. Tartışmanın neresinde olursanız olun, bırakın gitsin. Nasıl duracağını bilmek, muhteşem faydalı bir beceridir. Bir anlaşmazlık hakkında konuşmak, birbirinizi helak edene kadar bağrışmayacağınıza ortaklaşa karar verdiğinizde çok daha güvenlidir. Konuşma bittikten sonra, söyledikleriniz veya partnerinizin söyledikleri hakkında düşünürken bulabilirsiniz kendinizi. Ve birkaç gün içinde, neyin işe yarayabileceğiyle ilgili yeni fikirler gelebilir aklınıza. Haftayaki Yirmi-Dakikalık-Kavga raunduna gelene kadar birbirinizin pozisyonunu ne kadar iyi anladığınızı ve kabul ettiğinizi görerek şaşıracaksınız.
Kitapta birçok çatışma çözümleme yöntemi sunuluyor. Ben bu alıştırmayı yapmadım. Böyle bir alıştırma yapmamı gerektirecek bir durum oluşmadı, ben de sırf yapmış olmak için tartışma uydurmak istemedim.
Ama şununla ilgili başka bir şey deniyorum:
Bir anlaşmazlık hakkında konuşmak, birbirinizi helak edene kadar bağrışmayacağınıza ortaklaşa karar verdiğinizde çok daha güvenlidir.
Benim tartışmalarımda hiç bağırış çağırış olmuyor. Genellikle sakin geçiyor, hiç “kavga” boyutuna ulaşmıyorlar. Ama bu, iletişimi sağlıklı biçimde sürdürebildiğimiz anlamına gelmiyor. Dahası, çoğunlukla iletişimi tıkayan ben oluyorum.
Tartışmayı asla yarıda kesmiyorum, mekanı asla terk etmiyorum, asla karşımdaki insanı aşağılamıyorum. Ancak onun söylediklerine odaklanıp söylemek istediklerini görmemeye başladığım anlar oluyor. Dinliyorum sözde, ama mesajı almıyorum, söylediklerini duymuyorum.
Tartışma kızıştığında, haklı çıkma dürtüsüyle iletişimi verimsiz düzlemlere taşıdığımı gözlemledim.
Gerçi bunu bana defalarca söylemişti partnerlerim de arkadaşlarım da. Biraz ciddiye almıştım, ancak yakın zamanda, bunun sandığımdan daha sık gerçekleştiğini fark ettim.
Böylece bir partnerime bir güvenlik sözcüğü (safeword) kullanmamızı önerdim:
Herhangi bir konuşmayı sürdürmek için kendini rahat hissetmediğinde “X” de. [Burada X’in ne olduğunu yazmak istemiyorum.] Sadece “X!” diyebilirsin. Başka insanlar varsa ve onların yanında X demek çok saçma olacaksa, X’i bir cümle içinde kullanabilirsin. Ben mesajı alacağım, kendime çeki düzen vereceğim.
Partnerimle sohbet ve tartışmalarımızda BDSM muamelesi yapmak biraz absürt olsa da, bir ölçüde (yani, iletişim kanallarımı kapattığım ölçüde) BDSM’ye benzediğini söyleyebiliriz.
Böylece bir soluk alma arası, yani ilk anlamıyla “teneffüse çıkma” yöntemi denemeye karar verdik.
Birkaç nokta önemli:
Şimdilik bunun ne ölçüde işe yarayacağını bilmiyorum. Alıştırma hakkında düşünürken uydurdum bu yöntemi. Uymazsa, başkasını uydururuz.
ETİK SÜRTÜK, ALIŞTIRMA #16. Kaygı duyduğunuz bir konuyla ilgili çok somut bir hedef koyun önünüze. Çok-aşklı meseleler şunları içerebilir: birlikte internet profillerine bakmak, sevgililerinizi birbiriyle tanıştırmak, bir buluşma ayarlamak, yatıya kalma planı yapmak, güvenli seks hakkında konuşmak. Pratik yapmak için, sizin için bugün kolay olan bir konu seçin.
Buradan oraya gitmek için atabileceğiniz adımları düşünün – anlaşmalar, müzakereler, dürüstlükler, ne istediğinizi söylemek, zaman planlamak, bebek bakıcısı bulmak gibi. Her adımı bir fişe yazın. Çok büyük görünen her adımı daha küçük birkaç adıma bölün. Üç yaşındaki çocuğa kurabiye yapmayı öğretir gibi, her bir adımı son derece kolay hale getirene kadar parçalara bölün.
Fişleri kapalı olarak üst üste koyun. En kolay en üstte olacak şekilde zorluk sırasında olsunlar. Ya da en korkuncu en altta, sizi en güvende hissettiren en üstte olsun. Bu sıralamayı, her bir adımın size hissettirdiklerine göre yapın. Bunu yaparken kendinizle ilgili birçok şey öğrenebilirsiniz.
Sonra en güvenli, en kolay kardı çekin, bu adımı nasıl gerçekleştirebileceğinizi düşünün, ve ileri marş! Bunu başarınca ve başarırken her ne öğrendiyseniz onu öğrenince, kardı kenara koyun ve sıradakini, kalanlar arasındaki en kolay adım kartını seçin.
Daima en basit adımı atın.
İşte sonunda enteresan bir alıştırma!
Daha önceki yazılarda da söylediğim gibi, ben bu alıştırmaları mümkün olduğunca partner(ler)imle birlikte yapmaya çalışıyorum. İşte bu alıştırmayı da, “anal seks” başlığında bir partnerimle yapmaya karar verdik. Ama önce bağlamı vereyim:
Bu konuyla yüzleşmek benim için çok zor. Daha önce denedim ve tek başıma altından kalkamadığımı gördüm. O yüzden bu alıştırmayı partnerimle birlikte yapacağız. Saatlerce uğraştıktan sonra şu kartları yazdık:
Bu kartlarla ve sıralamalarıyla ilgili birkaç gözlem yapmak istiyorum. Böylece (belki başka insanların da paylaştığı) bu tabumun nasıl çalıştığını görebilirsin:
Kartları hazırlarken partnerimin şaşırdığı, kahkahalarla güldüğü ve kafasının karıştığı birçok an oldu. Ben de kendimi açıklamakta bayağı zorlandım. (Bir tabuyu rasyonel olarak açıklamaya çalışmak zorlu bir görev.) Ama şimdilik elimizde yirmi bir tane kart var.
Bu kartların ilk ikisini yaptık bile. Sırada 3. var. Belki ilerledikçe yeni bir şeyler daha yazarım burada.
Comments Off on #16 Zorluk hiyerarşisi, ya da, Son derece basit adımlarla buradan oraya nasıl gidilir?
Posted in Etik Sürtük Alıştırmaları, Yazılar
ETİK SÜRTÜK, ALIŞTIRMA #15. Bu alıştırma için bir ekolojist gibi düşünmeye başlamanız gerekiyor. Okulda, doğadaki her şeyin bir işlevi, bir katkısı olduğunu öğretmişlerdi, hatırlıyor musunuz: Kurtlar ölü fareyi yerler ve zengin toprağa dönüştürürler ki sonra bu toprakta güller açar.
Peki biz neden öfke duyuyoruz? Bizim bireysel ekolojimize ve ilişkilerimize katkısı nedir öfkenin? Öfkeniz size nasıl yardımcı oluyor? Sizi nasıl koruyor? Bir liste hazırlayın. Örnekler şunları içerebilir: sınırlarınızı keşfetmenize yardımcı oluyor; sizi eyleme geçirmek üzere hareketlendiriyor; gerilimi deşarj etmenizi sağlıyor.
Bu listeyi buzdolabı kapısına yapıştırıp bir iki hafta boyunca aklınıza yeni şeyler geldikçe eklemeler yapabilirsiniz.
Sonraki ilk öfkelenmenizde kendinize şu soruyu sorabilirsiniz: “Öfkem bana nasıl göz kulak oluyor?”
Öfkem bana nasıl yardımcı oluyor?
Pek olmuyor.
Daha doğrusu:
Harekete geçmemi sağlıyor. Sorunu çözmem için bana kararlılık veriyor. Bunu mesela Özgecan öldürüldüğünde, Tayyip her ağzını açtığında hissediyorum. İyi ki de hissediyorum. Yoksa nasıl yaşanır…
Ama kişisel ilişkilerimde öyle seyrek öfkeleniyorum ki…
Hatta öfkelenerek kendimi korumuş bile olmuyorum çoğunlukla.
Partnerim beni incitiyorsa bunun sebebi benim, çünkü ben kendisine beni incitme fırsatı veriyorum, çünkü ona duygularımı açık ediyorum. Eğer partnerim beni incitiyorsa, demek ki bir derdi olmalı.
Yani, partnerime karşı gardımı aşağıda tutarak bana zarar vermesini sağlıyorum ki bir derdi olduğunda kolaylıkla anlayabileyim. Zaten o da canımı çok yakacak şeyler yapmıyor pek. Bir laf, bir dokundurma oluyor genellikle tek yaptığı. (Yoksa mesela made-by-AKP esnafın da bir derdi oluyor bazen, bu derdini ifade etmek için de seni beni bıçaklıyor. Buna kıyasla “söylenmek”, “dır dır etmek” falan bile gayet hafif kalır.)
Bir derdi olduğunu fark ettiğimde de bu derde odaklanmaya çalışıyorum. Yoksa tutup “Ay bak beni incitti.” deyip kendime odaklanmıyorum.
Tabii bazı durumlarda öyle sert şeyler söylüyor ki o lafları yutmak için bile zamana ihtiyacım oluyor, bu durumda savunma mekanizmalarım çalışıyor – gerçi benim bu mekanizmalarım arasında öfke yok, sessizlik var daha ziyade. Oysa öfkenin tam da bu noktada devreye girmesini bekleriz: Karşındaki insan seni şoke edecek bir şey söylediğinde keskin bir reaksiyon verip etkisini hafifletirsin, anca bundan sonra onu dinleyebilir hale gelirsin. Bir önceki alıştırmanın öfkeyi boşaltarak başlamasının sebebi de bu muhtemelen.
Bu savunma mekanizmalarından yoksun olduğumu iddia etmiyorum bak, sadece öfkeden başka mekanizmalar kullandığımı söylüyorum. Bir kalemde,
sessiz kalmak,
karşımdakinin canını yakacak bir yorum yapmak,
algılarımı kapatmak / başka şeyler düşünmek,
konuyu değiştirmek,
gibi yöntemlerim var mesela. Bunlar öfkeden daha mı iyi? Bilmem. Bana daha uygun olduklarını gözlemledim sadece.
ETİK SÜRTÜK, ALIŞTIRMA #14.
1. Öfkenizi açığa vurmak için kendinize zaman tanıyın.
2. Üstünde çalışacağınız bir konu seçin.
3. Konuşmak için bir buluşma ayarlayın.
4. Her kişi duygularını anlatmak için 3 dakika boyunca konuşacak ve partneri onu dinleyecek. Tavsiye: Ben-cümleleri kullanın. Sen-mesajları’ndan kaçının. Ve konuşmacı sözünü bitirdikten sonra kısa bir ara verin. Konuyla ilgili duygularınızı tarif etmek için elinizden geleni yapın.
5. Beyin fırtınası. En saçmaları da dahil aklınıza gelen tüm olası çözümleri listeleyin.
6. Listeyi gözden geçirin. Herhangi bir kişinin kaldıramayacağını düşündüğü önerilerin üstünü çizin.
7. Bir çözüm seçip belirli bir süre için deneyin – mesela iki-dört hafta kadar.
8. Zaman dolunca durum değerlendirmesi yapın.
Şimdiye kadar belki de hiçbir hazır çatışma çözümleme yöntemi işime yaramadı. Belki sadece benim bir önyargımdır, ama bana öyle geliyor ki her durum kendine özgü bir yöntem gerektiriyor.
Benim bu alıştırmaya en yakın deneyimimse şu:
Partnerim, başka bir insanla birlikte olmak istediğim için mutsuz oldu. Tabii bir dünya kriz çıktı. Haftalar sonra tekrar düzgün iletişim kurabildiğimizde ise
1) öfkemizi ifade etmek yaklaşık üç gün sürdü; ardından
2) birbirimizden ve ilişkimizden ne beklediğimizi, ona nasıl güven verebileceğimi, birbirimize karşı duygularımızı konuşmaya karar verdik.
3) Listeler çıkardık ve birbirimizin listeleri hakkında konuştuk.
4) Üst üste birçok buluşmamızda sadece birimize odaklandık ve duygularımızı paylaştık.
5) Birbirimizi anladıkça aklımıza öneriler geldi. Bunları aklımızın bir kenarına not ettik, ama duygularımızı paylaşmaya devam ettik. Bu arada güven verme listeleri çıkardık, ilişkiden somut olarak ne istediğimizle ilgili listeler (haftada en az üç kez görüşmek vb.) hazırladık.
(Hatta partnerimden “bana ne yaparsan ödeştiğimizi hissedersin” sorusunu düşünüp madde madde seçenekler yazmasını dahi istedim. Bunu henüz yapmadı.)
6) Bunları yaparken, birçok yeni fikir geldi aklımıza. Bunlardan biri, akşamı birlikte geçiremeyeceksek de, saat çok geç olsa da, buluşup geceyi birlikte geçirmemiz.
7) Şimdi bunu deniyoruz. Bu birkaç saatlik görüşmelerimiz ve yatakta uykuya dalana kadarki sohbetlerimiz bayağı iyi geldi ikimize de.
8) Bir yandan diğer ilişkim olgunlaştıkça zamanımı daha iyi kontrol etmeye başladım.
Şimdilik iyiye gidiyoruz gibi. Ona zaman ayırmak için çaba sarf ettiğimi ve bu çabaların gerçek dünyada karşılığı olduğunu görmesi partnerimin benim duygularım hakkında kendini daha güvende hissetmesini sağlıyor.
Tabii buradaki “şimdilik” lafı önemli. Bakalım bu durum sürdürülebilir mi?
Comments Off on #14 Sekiz adımda kazan-kazan çatışma çözümleme
Posted in Etik Sürtük Alıştırmaları, Yazılar
Tagged açık ilişki, güven
